Als ik onder de fluweelboom aan de rand van het keukenterras sta, weet ik ineens waarom ik zo van de herfst houd.  Het is de verandering van de hele atmosfeer.  De vogels klinken anders, de lucht ruikt kruidig, mossig en vochtig.  Spinnen weven in fijnschrift draadjes en webben tussen grassen en heesters.  En dan is er nog iets: het is zo stil, anders stil dan in de andere seizoenen.  En ik vind het heerlijk om naar die stilte te luisteren.  Een luxe!  Want hoe drukker we worden, hoe meer lawaai we produceren.  Actief en bewust luisteren dus naar bijna niets.  En daar word ik zo rustig en immens gelukkig van.

Ik zou willen dat ik die stilte kon tekenen om hem aan iedereen te laten 'horen': die grijze, stille ochtend, waar de zon nog geen vat op heeft gekregen.  Maar zelfs plannen maken voor een tekening, zou die heilige rust kunnen verstoren.  En dan hoor ik een troepje mezen aankomen.  Ineens is de betovering verbroken, maar het is nog steeds wel heel erg mooi.  En die tekening is er ook meteen!

De roerloze fluweelboom is plotseling een attractiepark.  Op de fluwelige takken zitten nog hapjes verborgen voor een club mezen en een boomklever.  Kleine acht- en zesvoetertjes, kevertjes, spinnen, vlindereitjes of rupsjes worden genadeloos opgespoord.  En in die donkerrode vruchtpluimen van de fluweelboom zitten ontelbare zaadjes verstopt, en wie weet wat nog meer!  Alles wordt aan een grondige inspectie onderworpen.  Ze zijn zo geconcentreerd bezig met hun zoektocht dat ze me, als ik me maar niet verroer, amper zien staan.  Een voor een dwarrelen de blaadjes naar beneden, als vrolijke confetti.  De stilte kan ik misschien niet vangen, maar ik hoop dat ik in de buurt kom.