Ongeveer een jaar geleden bracht mijn dochter Sanna mij een nestkast die een mevrouw naar Sanna’s winkel teruggebracht had omdat het zo lelijk begon te roesten. En ik houd juist erg veel van dingen die niet perfect zijn. Een blad met vlekjes of gaatjes, een appel met een wormsteekje, mensen die niet helemaal perfect zijn.
Dus was het liefde op het eerste gezicht, dit niet perfecte nestkastje. Ik zette het op de tuintafel voor mijn werkkamerraam en wist dat ik het ooit in een tekening wilde opnemen.
Een paar dagen later had ik wat bieslook nodig – goed excuus voor een lekkere wandeling door de kleine boomgaard naar de kruidentuin. Bosje bieslook geplukt. Ach, die frambozen zijn rijp! Een paar zelf proberen – de smaak van zomer, de rest voor Gaston meenemen in een oud bloempotje. Het gedeelte bloemenpluk-tuin groeide zo weelderig dicht met campanula’s in blauwe en roze wolken, dat ik er een paar moest wegknippen om nog over het smalle grindpaadje te kunnen lopen. Van die allerlaatste pioenroos wilde ik op mijn tafel nog genieten, de uitgebloeide papaver schepte zo trots op met zijn prachtige zaaddoos dat die ook mee moest, en de veelbelovende papaver in de knop kon ik ook niet laten staan… Nog een paar kruisbessen en vingerhoedskruiden en toen werd het tijd om de bieslook eindelijk naar de keuken te brengen.
Toen ik het boeket op mijn tuintafel legde, kostte het mij moeite om die bieslook nog terug te vinden… De tafel waar dat nestkastje toevallig stond. TEKENING! Dat moment verrast me eigenlijk altijd, het slaat in als een prettig soort bliksem. Ja, en dan begint dat andere avontuur: het ordenen, herscheppen van een moment dat je vast wilt houden.
Ik begin dan altijd met een soort krabbeltje op postzegelformaat. Veilig klein en overzichtelijk, want ik word altijd bevangen door een soort pleinvrees als ik dat grote witte vel voor me neerleg. Het lijkt weg te lopen in de oneindigheid van mijn dan nog lege witte tafel! Ik zoek naar lijnen, richtingen, verdelingen; eerst nog alles gewoon met een potloodje op een wriemeltje papier. Maar eigenlijk is dat al het stevige geraamte voor mijn grote tekening.
Op een wat groter formaat maak ik dan een paar kleurtesten, in de marge een kleine staalkaart van de kleuren die ik wil gebruiken. Soms heel summier, het hangt een beetje van het onderwerp af.
Bij deze tekening had ik op mijn schets nog vaag op de achtergrond het bankje tegen de beukenhaag geschetst, waar ik nog even lekker op gezeten had voor ik de kruidentuin verliet. Maar ik twijfelde of ik dat er in zou opnemen…en eigenlijk twijfel ik nooit dus ik vroeg Gaston om advies. Doe ik bijna nooit. Gelukkig dat ik het wel deed, in dit geval. Hij keek er even naar en zei: “niet doen, veel te rommelig boven die toch al drukke voorgrond.” Nu de tekening klaar is zie ik dat Gaston gelijk had. De onrust van lijnen en kleuren in de onderste helft van de tekening wordt nu opgevangen door de rustige gewassen tinten groen. Beweging beneden, rust boven. Het nestkastje zorgt voor een verbinding tussen die twee. De knop van de papaver, waar het eerste stukje rozerood doorheen piept, wilde ik op die plek tekenen om een verbinding te maken met de frambozen erboven.
Heerlijk dat je nooit klaar bent. Dat je, ook terwijl je precies wist wat je vangen wilde, continue blijft veranderen, blijft kijken. Tevreden ben ik nooit. Gewoon omdat er nog zo veel is wat ik had willen laten zien, wat ik had willen vertellen. Toch “wen” ik na een paar dagen aan mijn tekening, na een week houd ik er van. De herinnering aan iets moois, wat ik heb geprobeerd vast te houden. Als ik nu naar de tekening kijk, loop ik weer langzaam genietend, plukkend, ruikend door mijn zomertuin.