Mijn tuin op de Veluwe is een plek om in te verdwijnen.  Even naar de kruidentuin, achter de boomgaard.  Gewoon even bloemen kijken, kruiden ruiken, beestjes zoeken.

En natuurlijk een bron van inspiratie...

 

Hetzelfde bankje heb ik al eerder getekend, toen iets later in het jaar.  De herfst was aangekomen en het was zo stil, zo lekker vochtig, intens geurend naar nat blad en mos.  Tussen de bomen was het grijs van de mist.  Bij elk zuchtje wind dwarrelden gouden bladeren

langzaam naar beneden.  En toen zag ik tussen twee taxusbomen door dat witte bankje staan wachten.  Zo leeg stond het er, als een gedicht zonder woorden.


Die avond luisterde ik naar een CD van Richard Strauss: Vier letzte Lieder.  Melancholie.  In "September" herken ik ineens dat bankje, dat afscheid neemt.  Dat was het gedicht waar ik naar zocht.  "Der Garten trauert," van Hermann Hesse.  De muziek en het beeld vielen precies over elkaar...

Ook deze konijnen hebben voor de nodige inspiratie gezorgd. Ik ben namelijk dol op konijnen.  Echte, bonten, konijnen, maar ook bronzen, ijzeren, stenen en betonnen konijnen.  Overal in mijn tuin kom je ze tegen.

Nu staat deze collectie ijzeren konijnen in de tuin met een verzameling rare kris-kras buxusbollen.  Ze veranderen nog wel eens van locatie.

Een rijtje ijzeren konijnen, omdat ik de echte eigenlijk zo miste toen de tuin rondom het huis hermetisch afgesloten werd voor ze.  En wat was ik blij dat ze na een paar jaar toch een gat gevonden hebben...